استقلال اعطایی به دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی: فرصت یا تهدید

دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی پژوهشی تا قبل از انقلاب اسلامی            از نظر مالی، اداری و استخدامی و تشکیلاتی مستقل و براساس مقررات مصوب هیئت های امنا اداره میشدند. از سال 1358 به بعد اداره کل امور این قبیل موسسات نیز (به استثنای مقررات استخدامی اعضای هیئت علمی) تابع مقررات عمومی کشور گردید. از همان سال، دانشگاه های کشور و وزارتخانه های متبوع آنها تلاش زیادی در جهت کسب استقلال مجدد به عمل آوردند که نتیجه نهایی آن استقلال اعطایی موضوع ماده 10 قانون اهداف، وظایف و تشکیلات وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و ماده 49 قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مصوب سال 83 میباشد. به موجب مقررات مذکور دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی و پژوهشی از ابتدای سال 84 دارای استقلال مالی، اداری استخدامی و تشکیلاتی بوده و صرفا براساس آیین نامه های خاص مصوب هیئت های امنای مربوط اداره خواهند شد. تسهیلات اعطایی موضوع مواد قانونی فوق، مقامات مسئول دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی و تحقیقاتی را با چالشی بزرگ در زمان مدیریت خویش روبه رو نموده است. به بیان دیگر انتظار میرود مدیران این قبیل موسسات اهمیت تغییرات حاصله را به درستی درک و اقداماتی اساسی در جهت استفاده از تمام ظرفیتهای تسهیلات اعطایی به عمل آورند. در صورت تحقق چنین امری، از مجوزهای قانونی فوق به مثابه فرصتی طلایی در جهت ارتقاء سطح اهداف آموزش عالی و تحقیقات استفاده میشود و در غیر این صورت شرایط لازم برای بازگشت به وضعیت گذشته فراهم خواهد گردید.